Don't Worry, Be Happy

Tientallen keren ben ik al nageroepen “Hi mister!”. Fysiek is het verschil tussen een man en mij wel duidelijk maar “miss” ontbreekt nog bij vele Ethiopiërs in hun Engelse woordenschat. Honderden keren vroegen voorbijgangers “Where are you from?”. Duizenden keren was de vraag “What is your name?”. En ontelbare keren ben ik al verwelkomd “Welcome in Lalibela, Welcome in Gondar,…” ’t Zijn vragen van nieuwsgierigen, een manier om een gesprekje aan te knopen of gewoon een manier om hallo te zeggen. Uit beleefdheid antwoord ik vaak maar soms heb ik gewoon geen zin om voor de 1563^ste keer te zeggen dat ik in België woon.

En dan is er het feit dat vaak meteen na die eerste vragen nog een vraag volgt. Al klinkt het uit die kindermonden meer als een bevel: “Give me… pen/t-shirt/chocolate/money/candy/picture/…” Het verbaast me dat er nog altijd toeristen die dingen uitdelen. Waardoor de kinderen het blijven vragen en wie of wat help ik daar (op lange termijn) mee? Volwassenen proberen me dan weer de beste prijs aan te smeren voor een mini-bus of voor een gids om de historische site te bezoeken. Bij momenten lijk ik me de hele tijd te moeten verantwoorden. Om dan nog maar te zwijgen over het constante onderhandelen. Want als een taxirit voor een Ethiopiër 20 birr kost, dan werd mij als Faranji (buitenlander) al 40 birr aangerekend. Of als je in een koffiebar een Engelse menukaart krijgt, dan mag je er bijna zeker van zijn dat er Faranji-prijzen zijn. En als ik op mijn centen let, laat ik beter een Ethiopische vriend een hotelkamer boeken want dat bespaart me tientallen birr.

Soms is alleen door Ethiopië reizen zo vermoeiend…
En vaak levert alleen door Ethiopië reizen verrassende momenten op…

Zoals toen ik in Aksum over straat slenterde. En ik niet “Hi Mister” maar “Hey Lotte” leek te horen. Ik beeldde het me niet in want het was Mirsha! De chauffeur die vorig jaar verloren reed samen met mijn KrisKrasgroepje. Ik kon er nu om lachen en we dronken samen koffie.

Of toen het tijdens een wandeling onverwacht (en uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar) begon te regenen en de geitenjongens hun t-shirt over hun hoofd trokken en giechelden als ik ook een oplossing zocht om me droog te houden. En als ik me dan omdraaide en er somewhere over the rainbow een andere wereld leek te verschijnen.

Of toen de busrit 4 ipv 2 uur duurde en een vriend de overvolle bus entertainde. En toen hij andere reizigers op men iPod naar Cesaria Evora, 40Winks en Buena Vista Social Club liet luisteren. Want ja, die vriend heeft een goeie muzieksmaak en is grappig!

Of toen ik in Lalibela een mini-plastiek-zakje kreeg met een Belgische sim-en geheugenkaart. Een jaar geleden verloor een KrisKrasser zijn smartphone in Lalibela. Na een zoektocht, een onderhandeling met de gsmverkoper en na een staaltje van Ethiopische eerlijkheid kon ik een briefje schrijven en is het mini-plastiek-zakje onderweg naar België.

Of toen Nigeria de Africacup voetbal won en ik hevig supporter was voor Burkina Faso in de finale. Meteen na het fluitsignaal kreeg ik sms’jes “Sorry Lotte”. En toen de tuktuk-driver me de volgende dag herkende, stopte en vroeg “Were you not too disappointed? Because I was so satisfied!”

En toen ik op een godvergeten kruispunt hopeloos wachtte op een lift of op een eerlijke prijs voor een taxi. En toen het onderhandelen mislukte en ik noodgedwongen in een groezelige stinkende kamer moest overnachten. En toen ik in al mijn miserie zo hard moest lachen toen ik in dat hotelletje deze tekening op de muur zag: