Van stressstatus naar modus relax

Een St. George Beer bij zonsondergang in een berglandschap met zingende Lalibela-priesters als soundtrack. Waaaheerlijk.

Mega contrast met donderdagochtend...

Het giet super hard in Merksem, het moment van mijn afscheid. "Waar ga je naartoe?" vraagt een nieuwsgierige tramreiziger op tram 3 richting Antwerpen Centraal. De grote rugzak (die dankzij de hulp van De Moe op het laatste nippertje nog goed ingeladen is) trekt aandacht. "Oei, Ethiopië..."

Ik vertrek van bij mijn ouders omdat mijn appartement in Brussel verhuurd werd. Al zorgde dat voor de nodige miserie en vond ik samen met De Va op het laatste nippertje toch nog een vriendelijke Nederlandse dame die tijdelijk in Jette komt wonen. Op de trein sms ik dat nieuws naar mijn broers. Blijkt één van hen ook op die trein te zitten! Kort afscheid want hij stapt af ik Mechelen, ik rijd door naar Brussels Airport. Tot we in de spoorwegtunnel, die fameuze diabolo, plots stilvallen... een panne waardoor we zelfs even in het pikdonker zitten. Ik verzin al allerlei scenario's om toch nog door de check-in te geraken want dit zou lang kunnen duren zegt de conductrice. Maar ik kom met net geen uur vertraging dan toch op tijd aan.

Met EgyptAir vlieg ik via Caïro, daar hoor ik Stromae als ringtone en het Afghanistanverhaal van een Amerikaan. Maar ik reis nog verder en mag hoog in de lucht tussen Caïro en Addis Ababa een pakje open doen.

Zalig grappige kaartjes vol lieve woorden van een heerlijke bende vrienden. Alleen al voor de tientallen  gelukwensen, kan ik het aanraden om eens 4 maanden weg te gaan!
In Addis Ababa wandel ik eenzaam in de nacht van Terminal 2 naar Terminal 1 om daar op een ligstoel nog een dutje te doen voor de laatste maar meest spectaculaire vlucht: die naar Lalibela. Bergen, bergen, bergen,...

Bekomen van de vluchten doe ik in de zon en meteen net iets te lang. De eerste injera smaakt, de eerste indrukken zijn herkenbaar en beloven veel schoons.

De haan en een mekkerende geit maken me wakker. Ik logeer bij het gezin Arage in Lalibela en de gastvrijheid is hier grenzeloos. Als ontbijt krijg ik injera klaargemaakt door Bezawit.

Terwijl Zemed popcorn voor bij de koffieceremonie maakt. Het is dan nog geen 8u30 dus het traditionele bier laat ik aan me voorbij gaan.

Met Desale, de 16jarige neef van de familie, ga ik naar de wekelijkse markt in Lalibela. Te voet door het berglandschap, net zoals alle verkopers en kopers met hun kuddes.
Vee, tef, granen, honing, kleren, groenten, fruit, alles wordt verkocht in het stof. Omdat we twee dagen voor Koptisch Kerstfeest zijn is het extra druk. Het gedempte geroezemoes van onderhandelen, kopen en verkopen, wordt plots chaotisch als de mensenzee gillend uit elkaar gaat. Er blijkt een stier losgebroken te zijn. Ik spring achter een verkoper en zie het beest, dat duidelijk dikker is dan de andere dieren, voorbij lopen.

De rest van de dag vul ik met lezen en dutten en nu met een pintje bij zonsondergang.
Leutenachen! Cheers! Schol!